Expositie Maart 2019

Overzichtstentoonstelling van 3 Brabantse kunstenaars; Marjoke den Engelsen (beelden en schilderijen), Marion de Goeij (keramiek) en Harry van Mil (fotografie).
Vanaf zaterdag 16 maart t/m zondag 14 april 2019.
De feestelijke opening van deze expositie vindt plaats op zondag 17 maart om 15.00 uur.

Marjoke den Engelsen – Treurniet
Marjoke is geboren in 1957, in Berkel en Rodenrijs, Zuid-Holland, te midden van de landerijen en de natuur. Zij woont sinds 1990 in Bladel, in het hart van de Brabantse Kempen. Marjoke studeerde aan de Academie voor Schone Kunsten in Arendonk, België, waar zij achtereenvolgens de opleidingen Beelhouwen en Portret- en Model- schilderen afrondde. Zij beoefent beide kunstvormen en exposeert regelmatig. Marjoke won in 2016 de 3e prijs van de vakjury tijdens de Nationale Kunstdagen in Rotterdam. De klassieke opleiding vormde de basis voor haar werk. Een aantal jaren werd haar werk vooral bepaald door haar passie voor muziek. Zij is daarbij op zoek gegaan naar uitingen om de liefde voor de muziek te combineren met beeldende kunst. Muziek is voor Marjoke nog altijd een belangrijke bron van inspiratie.
De laatste tijd legt zij zich vooral ook toe op combinaties van een driedimensionaal beeld in brons en een olieverfschilderij, beide van hetzelfde model. Waar het beeld meer realistisch is, biedt het doek Marjoke de vrijheid om het model op meer abstracte wijze in haar eigen belevingswereld te plaatsen. Uiteindelijk versterken beeld en compositie op doek elkaar, waardoor beide als één kunstwerk kunnen worden gezien, maar ook los van elkaar interessant zijn.
“Ik geniet ervan dat ik de verschillende kunstvormen waarin ik mij heb gespecialiseerd, zo op een bijzondere wijze kan samenbrengen”, verklaart Marjoke haar meest recente kunstwerken.
”Door de liefde voor de muziek en de schoonheid van de dans en het menselijk lichaam, kan ik eindeloos werken aan verschillende houdingen van het model”, typeert Marjoke haar werkwijze. “Daarbij biedt de menselijke anatomie bijna onbegrensde mogelijkheden.”
Hoewel dit op dit moment haar belangrijkste kunstvorm is, laat zij zich nog regelmatig inspireren door de natuur. Rond haar huis ligt `de tuin van de verbeelding`, waarin zij regelmatig exposeert.

Marion de Goeij, (1955) geboren in Veghel
Haar hele leven werkt ze al met klei. De massa geeft haar de mogelijkheid vormen te maken die zij wil. Destijds is ze begonnen bij het Pieter Breughel instituut in Veghel.
Omdat ze zichzelf wilde ontwikkelen als keramist was het nodig de uitdaging niet te schuwen maar juist de uitdaging op te zoeken .
Dat heeft ze gedaan door bij verschillende docenten lessen te volgen om haar diverse technieken eigen te maken. Maar vooral heeft ze haar grenzen opgezocht om die vervolgens  weer te overschrijden.  Zich te focussen op wat haar bezighoud. Marion wilde de wetten die op keramiek van toepassing zijn,  onderzoeken. Dat brengt onrust maar dat leidt wel ergens toe. Namelijk dat zij haar creatieve ziel erin kwijt kan.
De  machines die op het CHV-terrein in Veghel staan, bleken een  grote inspiratiebron.  Ze stralen zoveel zeggenschap uit, dat zij er van onder de indruk was.  Ze hebben  ons  veel gebracht.  Haar objecten laten een stoerheid zien met een lieflijke kant.  Zo is ze zelf eigenlijk ook wel. Marion houdt van contrasten in haar lijnenspel, zacht/ scherp, strak/ gewelfd.
Door aan een object te werken komt er een proces op gang.  Het is het proces wat haar verrast en het werk doet. Het is dan ook altijd jammer wanneer het object”klaar”is, en het proces gedaan is. Tijdens dit proces maakt ze beslissingen die ze van te voren niet weet, dan is het onoverkomelijk. Het  overtreft haarzelf.
Als keramist gaat Marion met vormen en ideeën aan de slag. Dat is een voorrecht. Zij bied de toeschouwer zijn en haar beleving, en hoop dat schoonheid gevonden wordt, want esthetiek schuwt zij niet.  Mooie dingen inspireren, hebben kracht  en roepen hun eigen energie op.  Misschien ontdekt u emotie, een vleugje humor in haar werk, dan hebben we dezelfde werkelijkheid  voor even.  Geniet van de gedeelde momenten.
Het werk ontstaat in haar handen. Als je ernaar kijkt zie je hoe het gemaakt is, wat interessant is om naar te kijken. Dat is voor haar een belangrijke voorwaarde dat het voor de kijker plezier en een eigen beleving oproept. Haar objecten laten momenten zien. Soms is het een verstilling van een gebeurtenis.

Machines en containers
Aan grote machines zit zoveel moois.  Grote oude machines die productie hebben gemaakt. Ze hebben een veelzeggend verleden.  Mens en machine , ze waren veroordeelt tot  elkaar, men kon niet zonder elkaar. De relatie was afhankelijk en functioneel.  Als machine zijn ze imposant en stralen gezag uit.  Nu voldoen ze als prachtige  kunstwerken,  en hebben het recht bewonderd te  worden.
Het diepliggende gevoel wat haar elke keer weer trof tijdens het maakproces van haar machines en containers was de sterke behoefte er een eigen interpretatie aan te geven.  Het laat haar nooit los, zij moet er aan geloven. De menselijke maat aanbrengen.  Marion wil  haar eigen ziel erin leggen.  Een uitdrukking laten zijn van een idee.  Maakbaar, eenvoud,  onafhankelijk.  Sommige van haar machines  hebben met gemak nog iets weg van de oude machine,  andere objecten hebben zelfs iets menselijks. Weer andere hebben een robotachtig karakter. Ze worden bijna speelgoed, het prikkelt de fantasie. Ze krijgen iets aaibaars, hebben elegantie.

Harry van Mil
Ooit was hij voorbestemd om de bakkerszaak van zijn vader over te nemen. Maar toen zijn vader ernstig ziek werd was Harry nog te jong voor deze overname. Toch onderscheidde hij zich bij het uitoefenen van zijn vak al door ambachtelijke creativiteit. Om zijn creativiteit nog meer gestalte te geven begon hij in zijn vrije uren met fotografie. Via een basiscursus en en het beoefenen van zowat alle vormen van fotografie ging hij zich toeleggen op portret- en naaktfotografie en was hij de motor van fotoclubs in het Udense. Regelmatig is Harry daarbij met zijn werk in de prijzen gevallen.
De laatste jaren houdt hij zich vooral bezig met experimentele fotografie, die zijn creativiteit nog meer de ruimte geeft. Zijn voornaamste inspiratie is de mens. Om door de schoonheid van het menselijk lichaam, via experimentele creativiteit door te dringen tot het diepere wezen van deze schoonheid.
Zoals hij zelf zegt: “Mijn hoofd zit vol met beelden en in mijn dromen vormen de ideeën en de vormgeving ervan.
Het verlies van zijn dochter, het verdriet daarover en de liefdevolle herinneringen aan haar zijn in het werk van Harry vaak een bron van emotionele en subtiele symboliek. Het zal niet vreemd zijn, dat hij ook en vooral andere mensen wil laten delen in zijn beelden en emoties.
Hij is dan graag de gedreven gastheer in zijn studio, die, naast het tonen van zijn beelden, zijn gasten voorleest uit de gedachten die hij aan het papier heeft toevertrouwd. Ook geeft hij lessen, zoals b.v. “Kijken…zien” en is hij overtuigd van het feit dat deze ontmoetingen beide partijen een fijn gevoel geven.